L A S, morze i góry to wielkie księgi ziemi. Tu działają gigantyczne siły, a my ludzie koniecznie musimy przystosować się do życia w społeczeństwie wśród spokoju, a niekiedy zawirowań natury. Wsłuchajmy się w harmonię przyrody, w tajemnicze odgłosy lasów, w echa pięknych gór i dolin i w wielki, czasem huraganowy głos morza. Las roztacza aż po daleki horyzont swoją przepiękną zieleń. Zieleń, która drży powiewem wiatru i faluje ze wzgórza na wzgórze. Poprzez ciężkie listowie przelewa się światło na wskroś jasną siecią na pnie drzew i na kobierzec mchów. Podmuchy wiatru często igrają z gałązkami. WIOSNA, LATO, JESIEŃ dorzuca do tych uroków symfonię barw, od przepięknej zieleni wiosną, aż do pożółkłej barwy pod koniec lata i rdzawo płowej przypominającej kolory czystego złota. Później jesienią pstrzy rdzawo zagajniki, plami ochrą kasztany, tudzież plami purpurą buki, ogałaca z krzewów różanych. Wstąpmy proszę pod kopułę gałęzi. W miarę, jak posuwamy się naprzód, otacza nas swym tajemniczym wpływem. Ożywcze, mocne zapachy unoszą się z ziemi, rośliny wyzierają subtelne aromaty. Potężny magnetyzm wydziela się z olbrzymich drzew, przenika nas i upaja. Tam w dole złote promienie padają na polankę i wyiskrzają pnie brzóz, jak kolumnadę świątyni. Dalej ciągnie się ciemny las wysokopienny, przecięty linią alei, która wznosi, jak okiem sięgnąć, swoje łuki zieleni, przypominające sklepienia katedry. Ze wszech stron wabią nas ustronia, pełne ciszy - głębokie, samotnie, rzucające na duszę dziwny urok, podobny do uroku i wdzięku powabnej kobiety. W tym uroku leśnym kroczy się tam wśród gęstych ciemności, podziurawionych kroplami słońca. W głębi bukietu drzew wytryska źródło wśród skał. Wylewa się na łoże z kamyków, wśród powoi i dzwonków, dzikiej, pachnącej mięty i szałwii. Z basenu wyrzeźbionego wodami, do których przychodzą napić się sikorki piękne jak urocze młode kobiety, toczy się kryształowa fala kropli po kropli gawędząc łagodnie. LAS to ozdoba ziemi i prawdziwy zachowawca globu. Bez lasu ziemia spłukana deszczami, znalazłaby się szybko w otchłani mórz i oceanów. Wszędzie, gdzie znikają drzewa, ziemia ubożeje, traci na piękności, przychodzi stopniowo monotonia, susza, potem śmierć. Las to najprawdziwszy odnowiciel, to oddech miliardów liści. Las destyluje powietrze i oczyszcza atmosferę. Nie bądźmy tacy jak ktoś, co idąc lasem, drzew nie widział. Naturę trudno odmienić. Kochajmy przyrodę i poddajmy się jej przepięknemu urokowi, wszak trudno naturę odmienić. Kto znalazł w naturze przyjaciela, ten prawdziwy skarb znalazł. Ta przyjaźń jest szczera i nigdy nie umiera. Przyjaźń ta jest najwyborniejszą przyprawą naszego życia.
SERDECZNIE POZDRAWIAM MOICH PRZYJACIÓŁ Z KAŻDEGO KRAJU I Z WSZYSTKICH ZAKĄTKÓW ŚWIATA.
Maria Konopnicka - W LESIE
Zawitał nam dzionek
I pogodny czas,
Pójdziemy, pójdziemy
Na jagody w las.
Na jagody, na maliny,
Na czerniawe te jeżyny
Pójdziemy, pójdziemy w las!
A ty ciemny lesie,
A ty lesie nasz!
A skądże ty tyle
Tych jagódek masz?
I poziomki, i maliny,
I czernice, i jeżyny,
A skądże je masz?
Uderzyły deszcze,
Przyszło słonko wraz;
Zrodziła ziemia
W dobry błogi czas:
Te jagody, te maliny,
Te czernice, te jeżyny,
W dobry, błogi czas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz